تصویر دوریان گری

دوریان گری جوان و اشراف‌زاده پرتره‌اش را از دوست هنرمندش هدیه می‌گیرد و مجذوب زیبایی تصویر خود می‌شود. او لحظه‌ای آرزو می‌کند جوان بماند. از آن پس تصویر تابلو پیر می‌شود و بار گناهان دوریان به دوش آن می‌افتد. دوریان روز به روز بی‌رحم‌تر و بی‌شرم‌تر می‌شود. تصویر دوریان گرِی امروز به عنوان رمانی فلسفی و گوتیک در تاریخ ادبیات کلاسیک جهان ثبت شده. تصویر دوریان گری امروز دیگر آن دوراهی زیبایی‌شناسی و ارزش‌های اخلاقی قرن نوزدهمی نیست؛ بلکه اثری است که در بسیاری از دانشگاه‌های جهان تدریس می‌شود. وایلد که پیش از این نمایش‌نامه‌نویس و گزیده‌گویی هوشمند بود، با این رمان، نام خود را در میان بزرگ‌ترین نویسندگان تاریخ ادبیات جهان با جوهری ماندگار نوشت. بسیاری تصویر دوریان گری را همچنان برگرفته از قصه‌ی فاوست در ادبیات آلمانی‌زبان می‌دانند: قهرمانی که روحش را به ازای دانش نامحدود و لذات دنیوی با شیطان معاوضه کرده است. این کتاب در واقع، تمثیلی بوده برای تأثیر قدرتمند و نافذ هنر بر امور واقعی. اسکار وایلد در دفاع از خود گفته کتاب‌ها نمی‌توانند اخلاقی یا غیراخلاقی باشند، تنها می‌توانند خوب نوشته شده باشند، یا بد. همین نگاه است که بیش از هر چیز، نشان می‌دهد آنچه نویسنده هنگام خلق دوریان گری زیبارو در سر داشته، چقدر از برداشت عمومی و اجتماعی از اثرش به دور بوده است.